Feliz Año!

Hoewel het in Nederland allang niet meer gebruikelijk is, zeggen ze hier nog steeds gelukkig nieuw jaar (feliz año) tegen elkaar! Omdat ik sinds oud en nieuw niet meer heb geschreven (weinig internet, geen computer bij de hand etc.), zeg ik het nu tegen jullie allemaal!
Oud en nieuw heb ik bij mijn gastgezin gevierd. Omdat Myriams gastgezin het niet ging vieren, was zij er ook bij! 's Middags zijn we door een wijk gelopen waar allerlei gigantische poppen uigestald stonden. De traditie hier is om deze te verbranden om 12 uur (of eerder op oudjaarsdag) om het oude jaar te herdenken. Ze bestaan van baby-born-formaat tot 2-3 meter groot en zijn soms verkleed als politici of andere dingen of personen die aan het oude jaar doen denken. 's Avonds hadden we een laat diner, ongeveer zo uitgebreid als het kerstdiner. De kinderen van mijn gastgezin waren er met aanhang en die hadden weer hun gezinnen meegebracht dus het was een volle boel. Na het eten was het al bijna 12 uur en begaven we ons naar het dakterras. Vlak voor 12 uur kregen we allemaal 12 druiven, waarvan je er 11 voor 12 uur moest eten en bij iedere druif een wens voor het komend jaar moet doen. De grootste wens bewaar je voor de laatste druif die je om 12 uur precies moet eten! Dit was bij mij uiteraard mislukt haha. Om 12 uur was het uitzicht vanaf het dakterras erg mooi met het vuurwerk (niet zo veel als in Nederland, maar wel mooi!). Ook onze pop werd verbrand op het dakterras. Hierna werd er nog wat gedanst en midden in de nacht ging iedereen naar huis. Wij hadden eigenlijk nog willen gaan stappen, maar alle taxichauffeurs hadden vrij.
De eerste twee dagen van het nieuwe jaar waren vrij rustig, hoewel we nog het een en ander moesten regelen. Zaterdag zou de Medical Brigade beginnen en we wisten slecht een paar dagen van te voren zeker dat het toch in Quito zou zijn en niet in Tena (de jungle). Dit was een kleine teleurstelling. Verder moesten we ook nog accomodatie regelen voor na de brigade, tassen pakken etc. Alles lukt uiteindelijk wel, we wonen nu in het appartement van een van de mensen van de universiteit, aangezien zij zelf bij haar vriend woont. We hebben een eigen woonkamer, badkamer en keuken en beide een slaapkamer. We hebben helaas wel veel tijd in poetsen moeten steken en het internet doet het ook nog steeds niet!
Vorige week waren we met Timmy Foundation (een Amerikaanse organisatie) op een Medical Brigade. Deze organisatie biedt gratis medische hulp aan mensen die hier anders geen toegang toe hebben. De meeste zorg in publieke ziekenhuizen is gratis in Ecuador, maar om hier een afspraak te krijgen moeten mensen soms een jaar wachten. Bovendien hebben de mensen uit kleine dorpjes buiten de stad (waar ze vaak na lang vechten en werken pas de laatste jaren stromend water en elektriciteit hebben gekregen) vaak niet de mogelijkheid zo'n eind af te reizen. Als het echt noodzakelijk is, lukt het wel, maar voor kleine dingen zullen ze dit niet snel doen. De organisatie werkt als volgt: Amerikaanse studenten, verpleegkundigen en artsen betalen hen om mee te gaan op de trip en brengen ook medische hulpmiddelen en medicatie mee. Vervolgens gaan ze iedere dag (voor ons 6 dagen) naar een community. Hier werden we meestal in een community building zoals een school of een gemeentehuis ontvangen. Hier hebben we in een grote ruimte een gehele kliniek opgebouwd. Er werd gewerkt in verschillende stations. De patiënten komen eerst bij Registration, waar ze zich met ID kaart moeten registreren en een nummer krijgen. Daarna komt Triage, waar metingen van bloeddruk, temperatuur, gewicht en lengte voor iedereen wordt gedaan. Een aantal patiënten bezoekt ook nog het Laboratorium, waar dmv vingerprikjes glucose en hemoglobine (bloedgehalte) gemeten kunnen worden en ook urineanalyse gedaan kan worden. Daarna komen ze bij de dokter en daarna de 'apotheek'. Hier kreeg iedere patiënt vitaminen en alle kinderen tandenborstels. Verder konden we de basale medicatie geven. Zo zagen we zo'n 100 personen per dag. Wat erg opviel deze week is dat deze mensen super vriendelijk en blij met ons waren, terwijl ze vaak uren moesten wachten om het hele traject te doorlopen. Ook bleek maar weer eens hoe belangrijk familie hier is, aangezien er heel vaak gehele families kwamen die tussen de stations niet van elkaar weken. 's Avonds en de twee vrije dagen werden er activiteiten georganiseerd door de organisatie voor alle vrijwilligers, zoals een salsales, een nacht tour in Quito en Sight Seeing. De laatste dag van de Brigade ging de groep nog een groot deel van Quito bekijken, waaronder met de Teleferico (een kabelbaan) omhoog de Pinchincha op. Hier boven liepen zij zo'n 2 uur, maar wij wilden graag verder omhoog. Helaas werd het door bewolking ongeveer een half uur voor de top van de berg te gevaarlijk en zijn we omgedraaid. Na nog eens 1,5 uur naar beneden te hebben gelopen kwamen we moe thuis aan! 's Avonds zochten we de groep weer op voor het avondeten. Al met al een hele gezellige week, waarin ik heb mogen ervaren hoe mooi het is als je ieder moment een arts kunt bezoeken!
Zondag hadden we nog een vrije dag, waarin we besloten Mitad Del Mundo (het midden van de wereld) te bezoeken. Dit ligt zo'n 22 km ten noorden van Quito en bevindt zich op de evenaar. Op de plek waar in de 18e eeuw de Fransen de evenaar vastlegden is nu een groot toeristisch circus met een groot monument, standbeelden van de onderzoekers, toeristische winkeltjes en inheemse dansers. Ongeveer 20 jaar geleden kwam men door middel van militaire GPS erachter dat deze plek zo'n 180 meter naast de echte evenaar ligt. Op de heuse evenaar is nog een ander museum, wat veel minder toeristisch was (omdat het niet door de overheid wordt beheerd). Hier laten ze door middel van draaiend water (als in een putje in de doucht) zien dat dit écht de evenaar is. Ook kun je hier een ei op een spijker laten balanceren. Dit vonden we eigenlijk veel leuker dan het monument!
Maandag zouden we in het ziekenhuis in Quito beginnen bij Transplantatie Chirurgie, maar omdat we nog steeds geen definitief schema hadden voor de gehele periode hier, zijn we eerst langs onze begeleider op de universiteit gegaan. Uiteindelijk hebben we een schema gekregen (met een week vrij voor evt. een trip naar de Galapagos!) en daarna alleen even kennis gemaakt in het ziekenhuis en zijn we pas vandaag begonnen. Hoewel het ziekenhuis waar we werken volgens de arts het beste centrum is voor transplantaties, worden er maar weinig operaties uitgevoerd. We hopen natuurlijk dat deze of volgende week er een donororgaan vrijkomt en we toch een operatie kunnen bijwonen!
Ik zal snel meer schrijven over mijn coschap!

Saludos, hasta luego!