Hallo Quito

Nou, ik ben er hoor! Sinds mijn vorige verslag heb ik afscheid genomen van een heleboel lieve mensen. Zo heb ik een etentje georganiseerd met de mensen die dicht bij mij staan. Daar ging ik dan, op 17 december, met alle lieve geluks/succes-dingetjes op zak. Mijn ouders en Bas brachten me vanaf ons huisje in Maastricht naar het vliegveld in Brussel. Daar werd nog even goed geknuffeld en toen ging ik door de douane voor mijn vlucht naar Atlanta, die 10 uur zou duren. Op het vliegveld hoefde ik niet lang te wachten, aangezien we door file iets later waren dan gepland. Wel zag ik hier dat ik op het laatste moment nog een mail had van mijn gastgezin! De vlucht verliep goed, ik verbaasde me over de luxe op de lange vluchten. Ik kreeg een dekentje, een kussen, voldoende te eten en in de stoel voor me zat een touchscreen waarmee ik allerlei films kon kijken, muziek kon luisteren en wat spelletjes kon spelen! Bij aankomst in Atlanta moest ik eerst in de rij voor paspoortcontrole, waarbij ze vanalles van me wilden weten, onder andere 10 vingerafdrukken en een foto. Daarna moest ik opnieuw door de douane. In Atlanta hadden ze een of ander nieuw systeem. het was een soort glazen hokje waar je in moet gaan staan met je armen omhoog. Na 3 seconden verschijnt er een groen scherm en ben je 'good to go'. Zonder al te veel moeilijkheden vond ik mijn vliegtuig. In de terminal bleek gratis wifi te zijn. Het was erg fijn om het thuisfront even te laten weten dat het tot dan toe allemaal goed ging! De vlucht van Atlanta naar Quito vertrok iets vertraagd, maar kwam toch op tijd aan! Hier werd ik meteen geconfronteerd met de cultuur van Ecuador. De paspoortcontrole was namelijk erg slecht georganiseerd, waardoor ik zeker een uur moest wachten voordat ik mijn bagage op kon halen. Mijn tas stond tot mijn opluchting gewoon klaar, ik was toch een beetje bang dat er wat mis zou gaan met de transfer enzo. Jennifer van international relation stond me op te wachten en bracht me naar mijn gastgezin. Het was inmiddels 2 uur 's nachts en ik was zo'n 24 uur onderweg geweest. Mijn gastmoeder liet me mijn kamer zien, die ook een badkamer heeft! Doodop als ik was besllot ik niet meer mijn tas uit te pakken of te douchen, maar gewoon lekker te gaan slapen. Verbazingwekkend genoeg werd ik de volgende dag om 9 uur wakker, zodat ik op tijd naar de universiteit kon voor mijn introductie. Ik nam echter eerst een beetje tijd voor mezelf: pakte mijn tas uit, nam een douche en probeerde bij het ontbijt in mijn gebrekkig spaans te communiceren met mijn gastmoeder. Gelukkig komen haar kinderen vaak langs en spreken zij Engels! Op de universiteit, die vlakbij mijn gastgezin is, lieten Jennifer en dr. Gabela (mijn coschapbegeleider) mij de universiteit zien en kreeg ik wat tips en tricks mbt veiligheid. Daarna was er een lunch gepland met een aantal internationale studenten. Hier zag ik Myriam weer, die samen met mij vanuit Maastricht dit keuze-coschap zal gaan doen. Een van de stagiares van international relations was zo aardig om me te helpen met het kopen van een Ecuadorse SIM-kaart. Hierna zijn Myriam en ik met de bus naar de taalschool gegaan om lessen te regelen. We zullen hier volgende week mee beginnen. Ik kijk er erg naar uit om wat soepeler te kunnen communiceren met de vele mensen die geen of slecht engels spreken! De busreis was nogal een avontuur. Je betaalt hier 25 ct om door heel Quito te gaan. Je moet echter wel erg op je tas letten, zeker als je eruit ziet als een toerist, en dat doe ik hier! Vooral de terugweg was het heel erg druk in de bus. Het grootste deel van de reis stonden we ineengeklemd tussen mensen. Vanaf het busstation dacht ik de weg wel te weten naar het gastgezin, maar dit was uiteraard niet helemaal juist (typisch!). Waar ik links had gemoeten ging ik rechts. Na een tijdje lopen besloot ik mijn gastgezin te bellen. De moeder begon een beetje paniekerig in het spaans te spreken en gaf me uiteindelijk haar zoon, die me in het engels kon helpen. Eenmaal thuis had ik zin in een douche, wat te eten en om te slapen. Dit was echter niet de bedoeling want 'vamos'! We gingen naar de broer van mijn gastmoeder. Ze vieren hier in Ecuador Novena, waarbij families de 9 avonden voor kerstmis samenkomen om te bidden, zingen, eten en drinken. Aangezien alles in het Spaans was, begreep ik er weinig van. Gelukkig duurde het niet al te lang, waarna ik lekker kon slapen. Het was wel speciaal om mee te maken, maar ik zie niet heel erg uit naar dit tot aan kerstmis te doen..
Vandaag zijn Myriam en ik met Jorge naar Nono gegaan. Dit is een klein dorpje in de bergen, vlak bij Quito, waar een heel kleine kliniek is waar we waarschijnlijk een deel van het coschap kunnen doen. Net buiten het dorp is een boerderij waar we zouden kunnen slapen. Daarna hebben we met hem en zijn vrouw geluncht. Ik heb net wat gegeten en ik geloof dat we zo weer een Novena hebben. Dit weekend zullen we wat meer van Quito gaan bekijken. Mijn indruk tot nu toe is dat het echt een hele grote stad is, voornamelijk in de noord-zuid-richting. Omdat het in een dal is, is er geen rondweg, waardoor het verkeer dramatisch, chaotisch en hectisch is. Omdat het zo groot is, is iedere wijk eigenlijk een kleine stad. Ik heb me nog niet echt onveilig gevoeld hier, maar op weg naar Quito kwamen we langs een aantal hele slechte wijken waar het zeker onveilig is. Ook is het niet verstandig om 's avonds alleen op straat te lopen.

Jullie horen snel weer van mij,

Saludos,
Eva-Maria