Halverwege

Mijn derde week coschap zit er al weer op en ik ben op de helft van mijn tijd in Ecuador! Afgelopen week werkte ik op de Spoedeisende Hulp (SEH) in een ziekenhuis in Quito (Eugenio Espejo, hetzelfde ziekenhuis als vorige week). Het is nogal een groot ziekenhuis en de eerste hulp is dan ook erg groot! Patiënten worden bij binnenkomst al in twee groepen verdeeld: spoedgevallen naar Emergencia en de rest naar het andere deel. Wij waren op de Emergencia, waar ook weer “afdelingen” zijn, zoals trauma, pijn op de borst en klinisch. Die laatste, Emergencia Clinica, is waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbracht. Hier liggen patiënten meestal een paar dagen. Bij ons zouden ze vanuit de SEH opgenomen worden op de desbetreffende afdeling, maar hier worden ze op Emergencia Clinica opgenomen. Ik heb een aantal heel interessante casussen gezien en de mensen zijn hier echt ziek! Op de SEH in Nederland is mijn ervaring dat er veel mensen met kleine trauma’s (denk aan omgezwikte enkels) en milde ziektes (bijvoorbeeld een blaasontsteking) te vinden zijn. De mensen die op deze afdeling hier liggen, zijn vaak echter half dood of zien er in ieder geval zo uit. Er zijn dan ook mensen overleden in de tijd dat ik er heb gewerkt. Een indrukwekkende casus was die van aan mevrouw die 8 dagen voordat ze naar het ziekenhuis kwam een operatie in haar mond had gehad. Het was gaan ontsteken en er was een abces (holte met pus) ontstaan onder haar onderkaak en in haar hals. Dit had zich steeds verder uitgebreid tot aan haar borst en was op een gegeven moment open gegaan. De wond die zo was ontstaan was ook geïnfecteerd geraakt en er ontstond necrose (afsterven van weefsel, het wordt dan zwart). Ze raakte in coma, omdat bacteriën in haar bloedbaan terecht kwamen en moest beademd worden. Als laatste redmiddel werd nog geprobeerd om met een operatie al het dode weefsel weg te halen (inclusief spieren), maar het mocht niet baten. De volgende dag is ze overleden. Iets wat misschien voorkomen had kunnen worden als ze op tijd naar het ziekenhuis was gekomen, of misschien betere instructie van de tandarts had gekregen wanneer ze aan de bel had moeten trekken. Ik heb hier echter niemand over gehoord…
Verder is de sfeer op de afdeling, net zoals vorige week bij transplantatiechirurgie erg vriendelijk. Mensen nemen de tijd om even met elkaar te praten en elkaar uitgebreid ’s ochtends te groeten met de gebruikelijke kus op de wang. Toch wordt er hier harder gewerkt en minder geluierd. Voor mij was er echter niet zo heel veel te doen, omdat de vierdejaars geneeskundestudenten uit Ecuador ook alleen maar mogen observeren. Dat was dan ook mijn lot, terwijl ik in Nederland op de SEH veel patiënten zelf heb mogen analyseren. Dat was jammer, zeker omdat er niets uitgelegd werd als ik er niet om vroeg. Als ik er wel naar vroeg, kreeg ik weinig meer dan antwoord op mijn vraag. In de loop van de week kwam ik er natuurlijk wel een beetje achter wie me wel en wie niet graag iets uitlegde en ontdekte ik ook dat het handig was om direct naar de patiënt te gaan als hij/zij binnen kwam. Zo kon ik alles meekrijgen en werden dingen vaak meerdere keren verteld, wat het voor mij veel makkelijker maakte om het te begrijpen. Op de afdeling was het namelijk altijd hectisch, aan alle kanten praten mensen en staan apparaten te bliepen. Hierdoor was het soms heel lastig om het Spaans te volgen, wat in rustige situaties eigenlijk al vrij goed gaat. Wat verder opviel is dat veel artsen horloge, armbanden en ringen dragen en veel vrouwen hun haar (half)los hebben, iets wat in Nederland niet geaccepteerd wordt.
Vrijdag was het tijd voor een uitje. Met de arts die ons vanuit de universiteit begeleid, zijn vrouw en Jennifer, die vanuit de universiteit praktische dingen voor ons regelt, gingen Myriam en ik naar Nanegalito. Dit is het dorpje waar we volgende week gaan werken. Het is iets meer dan anderhalf uur rijden, hoewel het niet eens zo ver uit de stad ligt. Van het noorden van Quito, waar het er droog is, reden we steeds groenere gebieden in, totdat we het subtropische Nanegalito bereikten. We bezochten het hostel waar we zullen gaan wonen en het ziekenhuis waar we gaan werken. Meer informatie en foto’s hiervan volgen in mijn volgende blog! Op de terugweg stopten we om ergens typisch Ecuadors te eten. Normaalgesproken is dit soep met rijst, vlees en groente voor lunch én als avondeten. Rijst komt me inmiddels mijn neus uit! Vrijdag aten we echter een soort snacks, empenadas. Dit is een soort filodeeg gevuld met kaas en soms wat vlees. Hier bestelden we een hele grote van en daarnaast een bord met hapjes zoals gefrituurde aardappel-kaas-sticks, speciale aardappeltjes, Ecuadorse kaas en bonen. Met een volle buik kwamen we buiten. Voor avondeten voldeed een klein restje van eerdere dagen!
In het weekend zouden we eigenlijk werken, zoals ik ook in mijn vorige blog heb geschreven. Dit is omdat we graag wat extra daagjes vrij willen om een tour naar de jungle te kunnen doen. De arts op de Emergencia keek ons echter heel raar aan toen we dit voorstelden en vroeg ons of we niet meer van Ecuador moesten bekijken. Op de universiteit werd het gebaar gewaardeerd, maar werd ons ook verteld dat het niet strikt noodzakelijk was. Daarom besloten we alleen zondag te gaan werken. Zaterdag gingen we naar een grote markt een stuk buiten Quito. Hier was een groot plein volgestouwd met kraampjes met tassen, tafelkleden, hangmatten, Alpaca-sjaals en –truien en andere pruttels. We konden hier niet te lang blijven, omdat we in Quito nog wat moesten regelen voor de aankomende trips. ’s Avonds gingen we voor het eerst hier stappen. In tegenstelling tot in Nederland, ging op zaterdagnacht alles om 2 uur dicht. Maar wat dansen ze hier gaaf. In plaats van het gehos bij ons wordt hier in de kroeg echt latin gedanst, vaak in koppels. Hopelijk krijgen we de kans om nog vaker te gaan stappen, zodat ik dit een beetje beter kan leren!

Saludos, hasta luego!