Nanegalito en Montañita

Nanegalito en Montañita, twee mooie Spaanse namen voor kleine dorpjes. Het eerste, Nanegalito, is het dorp waar Myriam en ik vorige week en de afgelopen dagen hebben gewerkt. Je kan het je voorstellen als een klein Nederlands dorp. Er zijn heel wat winkeltjes, maar een echte supermarkt is er bijvoorbeeld niet en er is maar 1 pinautomaat (die het ook nog eens niet doet). Er is een klein ziekenhuis met een spoedeisende hulp, een afdeling om mensen op te nemen, een soort huisarts, een kinderarts, een klein laboratorium en een vaccinatiebureau. Ze hebben hiervoor alle basisbenodigsheden maar niet veel meer. Ik heb vooral op de spoedeisende hulp (Emergencia) en de afdeling gewerkt. Dit wordt vaak een beetje gecombineerd, zo kunnen de artsen in een rustige periode op de spoedeisende hulp dingen op de afdeling regelen. De visite begon om 8 uur (kwart over 8 dus). We probeerden altijd zo rond half 8 de bus te pakken, maar de bussen hebben hier alleen een vaste vertrektijd van het eerste station, dus je weet nooit hoe laat ze komen! Bij de visite wordt in dit ziekenhuis vrij veel onderwijs gegeven door de huisarts en kinderarts aan de arts-assistenten en (soort van) co-assistenten. Op de Emergencia zag ik van alles langskomen: heel veel keelontstekingen en griepjes, maar ook een grote brandwond, een kind dat al sinds 2 weken geleden een soort schroefje in haar oor had en hiermee haar trommelvlies had gescheurd, parasieten, etc. Er was niet altijd veel te doen en sommige dagen waren een beetje saai, maar daardoor nemen de artsen ook wat meer tijd om me wat uit te leggen.
Ik mocht ook een dag meekijken met de kinderarts (veel baby's onderzoeken!) en een dag mee op een brigada de vaccunas. Hierbij gaan ze naar extreem kleine dorpjes rondom Nanegalito in, waar soms maar tientallen mensen. Hier vaccineerden we ouderen, kinderen, zwangeren en zieken. Het interessantste van deze dag was om de primitieve dorpjes en huisjes te zien!
Tijdens de periode in Nanegalito wonen Myriam en ik in een hosteria. Hier ontfermt Antonio, die het hier beheert, zich over ons. Omdat het regenseizoen is, zijn we de enige die hier zijn. Dat het regenseizoen is hebben we gemerkt! Iedere middag regent het hier sowieso en vaak ook nog de ochtenden en avonden. Hoewel het hier normaal iets warmer is dan in Quito, koelt het door de regen erg af. Hierdoor hebben we ook maar weinig van de omgeving gezien. Je schijnt hier mooi te kunnen wandelen, maar in de regen vonden we dit niet zo'n goed idee! Door de hoeveelheid regen en de hoge luchtvochtigheid droogt hier ook bijna niets en wordt alles een beetje klam. Gelukkig had ik de vrijdag dat we hier kwamen kijken al wat foto's geschoten in de zon!
Vrijdagmiddag zijn we vanuit het werk naar Quito vertrokken, waar we onze tassen ompakten en de laatste dingen voor onze reisjes regelden. Daarna namen we de nachtbus naar het strand! Veel eerder dan gedacht kwamen we aan in Puerto Lopez, een klein vissersdorpje met een mooi strand. Om half 6 in de ochtend was hier natuurlijk alles nog dicht en donker. Na een half uurtje door de straatjes te hebben gelopen begon de zon op te komen (helaas niet boven de zee). We zochten een mooi plekje uit en lagen hier tot het eind van de middag. Toen gingen we door naar Montañita, de partyscene van Ecuador! Dit dorpje is in de laatste jaren uitgegroeid tot een favoriete verblijfsplek voor hippie-achtige types die overdag surfen of hun geld verdienen in toerisme (door het geven van massages, surflessen of iets te verkopen) en 's nachts feesten. Drugs zijn hier dan ook meer aanwezig en makkelijker verkrijgbaar dan in Amsterdam! In het hostel namen we een douche en daarna het dorp in! We aten in een leuk restaurantje, dronken wat cocktails, ontmoetten een leuke groep backpackers op het strand en eindigden op een electro-feest (niet mijn keus, geef mij maar de salsabar, maar de groep was erg gezellig)! Op zondag bleef ik lang liggen. Het was erg bewolkt, niet zo'n geschikt zwemweer, dus hield ik het bij een goede strandwandeling. Aan het eind van de middag moesten we weer vertrekken. Onze nachtbus kwam midden in de nacht aan in Quito, rond half 4! In het appartement in Quito pakten we opnieuw onze tas om en daarna weer de bus in naar Nanegalito. Aangekomen in het ziekenhuis was er een bevalling bezig, iets waar we de hele week al op gehoopt hadden. Deze was onderdeel van een heuse babyboom met 4 gezonde kindjes in 24 uur. Bij 2 van de bevallingen mocht ik bij zijn. De een duurde lang, het kindje had zelfs een punthoofdje omdat het wat klem had gezeten. De ander ging heel erg snel, te snel, hierdoor scheurde de moeder een beetje uit (klein beetje maar gelukkig)! Het was erg mooi om dit eens mee te maken. Wat wel opviel is dat de mannen er weinig bij betrokken waren. Bij de een wilde de man er niet eens bij zijn en dat leek iedereen normaal te vinden! De 4 baby'tjes op de afdeling maken het een stuk vrolijker in het ziekenhuis!
Morgen werken we nog een halve dag en dan gaan we naar de jungle, cool!

Saludos!