Hoogstaande planning en communicatie

Afgelopen week was mijn eerste week in het ziekenhuis. Na een weekje medische brigade begon ik bij de transplantatie chirurgie in een openbaar ziekenhuis (er zijn hier veel privéklinieken). Dit klinkt heel stoer en ik was dan ook erg enthousiast, maar het bleek minder dan het klinkt. Hoewel het volgens de begeleidend arts een van de grootste transplantatieklinieken in Ecuador is, doen ze maar weinig transplantaties. Helaas was er ook deze week geen donor, waardoor we geen transplantaties hebben gezien. Dat is jammer, want dit lijken me hele coole operaties! De reden voor dit tekort aan donoren is voornamelijk dat familie van een overledene of hersendode patiënt vaak weigert. De mensen zijn hier vrij streng katholiek, wat hier natuurlijk niet bij helpt. Wat we dan wel deden de hele dag? Niet zo veel! 's Ochtends om kwart over 7 begon de visite, vraag me niet waarom zo vroeg als er toch verder weinig is te doen! Die werd uitgevoerd met ongeveer 15 artsen, verpleegkundigen en studenten, wat het soms een kippenhok maakte. Hele discussies over de therapie werden naast het bed van de desbetreffende patiënt gevoerd. Op de afdeling liggen voornamelijk mensen die problemen hebben met hun transplantatienier. Na de visite kletsten de artsen en verpleegkundigen even met elkaar, werd er wat geouwehoerd en wat koffie gedronken. Daarna waren er op maandag en dinsdag consulten. Wat me hier erg opviel is het gebrek aan patiëntvriendelijkheid van privacy. Het toppunt hiervan was het moment dat een terminaal zieke patiënte half ontbloot op de onderzoeksbank lag terwijl er een andere arts binnen liep, gevolgd door nog 2 artsen en een patiënt met een familielid en ze even over die patiënt gingen overleggen, in het bijzijn van de andere (de terminaal zieke) patiënt. Voor mij bizar, maar beide patiënten en de artsen leken er geen moeite mee te hebben.
Op woensdag en donderdag hebben veel van de transplantatieartsen andere operaties, omdat ze vaak twee specialismen combineren. Helaas was ook dat deze week erg rustig en hebben we ook geen andere operatie gezien. We waren dan ook vaak al rond 2-3 uur klaar. De enige uitzondering was vrijdag, de dag die normaal gesproken het rustigst zou zijn. Een patiënte die op de afdeling opgenomen lag moest geopereerd worden omdat ze problemen had met haar donornier. Er moest een katheter (buisje) ingebracht worden, maar dit bleek nogal lastig. Doordat een donornier altijd een beetje anders ligt en eruit ziet dan een gewone nier, er littekenweefsel is en deze ook nog eens veel cysten had, duurde de operatie veel langer dan gepland, maar uiteindelijk zat de katheter op zijn plaats.
Omdat we vaak op tijd klaar waren, hadden Myriam en ik de tijd om eens na te denken over onze verdere planning. Hoewel het hier wat lastig is om een rooster te krijgen (wat goed bedoeld is, ze willen ons vrij laten om ergens langer of korter te blijven dan gepland), kregen we dat uiteindelijk voor elkaar. Ook de weekenden moeten natuurlijk ingepland. Omdat Ecuador veel verschillende landschappen te bieden heeft, besloten we die sowieso allemaal te gaan zien. Zo staan er een weekendje bergen, een weekendje strand, een paar dagen jungle en een week Galapagos op de planning! Omdat er nog steeds geen internet is in ons appartement was dit nogal een gedoe, maar het is inmiddels zo ongeveer rond.
Als eerste was het weekendje bergen aan de beurt. Met een groep van de taalschool verzamelden we zaterdagochtend vroeg om met "ons" busje, een chauffeur en een gids op tocht te gaan. Voor de eerste dag stond Quilotoa op de planning. Dit is een meer in de krater van een vulkaan. Onderweg stopten we op twee marktjes in dorpje waar het overgrote deel van de inwoners inheems is. Ze verkochten hier de (voor ons) gekste dingen, zoals dierenhoofden. Aangekomen op de top van de vulkaan, liepen we 45 minuten de krater in naar het meer. Hier zijn we met een kayak op het meer gegaan en ging één meisje van de groep zwemmen (bij 12 graden, brrr!). Daarna moesten we terug omhoog lopen, we namen een langere route om wat meer te kunnen zien van het meer. Helaas begon het te regenen toen we net waren begonnen. Twee uur later kwamen we nat, moe en hongerig boven aan, waar een late lunch op ons wachtte. Vanuit daar reden we nog een stuk verder naar het hostel, waar ik een warme douche nam en de natte kleren te drogen hing. Na een potje pool en tafelvoetbal ging het hele hostel tegelijk aan tafel en werd er diner geserveerd. Daarna kwam een kan Canelazo op tafel, een warm Ecuadors likeurtje van fruit en kaneel. Er werd wat gegiecheld en redelijk op tijd lagen we in bed. De volgende ochtend zaten we vroeg aan t ontbijt, maar (op zijn Zuid-Amerikaans) werd het laten gebracht dan beloofd. We reden een eind (2,5 uur) om bij de Cotopaxi te komen. Dit een van de hoogste vulkanen van Ecuador. We reden zo ver als mogelijk, tot in de sneeuw! Vanaf daar liepen we verder omhoog. Helaas konden we na een uurtje lopen en de 4800 meter boven zeeniveau (ongeveer zo hoog als de top van de Mont Blanc) bereikt te hebben, niet meer verder. Vanwege heftige sneeuwval was het te gevaarlijk om verder omhoog te lopen. Jammer, ik had graag op 5000 meter gestaan. Nogal wat pech met het weer dus dit weekend!
Deze week werken we op de spoedeisende hulp in hetzelfde ziekenhuis. Dit weekend werken we door, zodat we een ander weekend wat langer vrij kunnen nemen om naar de Jungle te gaan!

Saludos,
Eva-Maria